31.05.10

Είμαι λύκος,

Που σέρνεται μέσα στα δάση.

Το σκοτάδι,

θαλπωρή.

Τρόμος,

στα μάτια σου.

Δίχως λόγο.

Εγώ σε προσέχω.

Εγώ είμαι ο λύκος.

27.05.10

Και όταν ο ήρωας πεθαίνει,

τι μένει;

Ποιον κοιτάζεις;

και σε ποιον μοιάζεις;

Μια ιστορία,

ανάμεσα στο άνοιγμα

και στο κλείσιμο,

ενός ματιού.


Μan of science...
...Μan of faith


where do i belong?

25.05.10

Ζούμε μαζί. Πεθαίνουμε μόνοι.

6 χρόνια μετά.

Μια ιστορία.

Που με μπέρδεψε.

Με συντάραξε.

Με καθήλωσε.

Μου έδωσε εμπνεύσει.

Με ωρίμασε.

Έφτασε στο τέλος.


Ζούμε μαζί...

...Πεθαίνουμε μόνοι

15.05.10

Ακούγοντας το Lake Of Fire τον Nirvana

Σκεφτόμουν πόσο καλά είμαι.

Είμαι ευτυχισμένος.

Είμαι σίγουρος πως είμαι καλά.

Αργεί μερικές φορές.

Αλλά στο τέλος.

Το καταλαβαίνεις.

14.05.10

τελευταίες τέσσερις ημέρες ήταν τόσο όμορφες.

Νιώθω πως σε ξέρω χρόνια..

Μια ζωή ίσος.

Αλλά πως γίνετε όλα να είναι τόσο καλά.

Και τόσο αληθινά.

Δεν είμαι φτιαγμένος για να χαίρομαι πολύ.

Αν δεν κρατήσει.

Δεν άξιζε.

Τότε δεν χρειάζεται και να στεναχωριέμαι

Άλλα ποιος ξέρει..

Ζούμε μαζί, πεθαίνουμε μόνοι.

10.05.10

Μερικές φορές αισθάνομαι τόσο βαθιά μέσα στο σκοτάδι.

Που έστω και μια αχτίδα φωτός,

Φαντάζει μίλια μακριά.

Ξαφνικά.

Εντελώς απρόβλεπτα.

Όλα είναι τόσο φωτεινά.

Τόσο όμορφα.

Τόσο διαφορετικά.

Που σε κάνει να έχεις υπερένταση,

Όλο το βράδυ.



Ξαφνικά η ζωή...

............Αποκτά ένα άλλο νόημα

09.05.10

Χτες το Βράδυ ζητούσα ένα σημάδι.

Για κάτι που θα μου ανυψώσει το ηθικό.

Πιστεύω πως είναι το πεπρωμένο.

Η μύρα.

Που συμβαίνουν κάποια πράγματα.

Τίποτα δεν είναι τόσο τυχαίο.

Χτες θυμήθηκα την απουσία ενός προσώπου.

Μου λείπει.

θα με βοηθούσε.

Είναι άδικο.

Όμως είναι η μύρα έτσι.

Πρέπει όντος να μάθουμε την σημαντικότητα της θυσίας ?

Πυκνώνουν πάλι μέσα μου ερωτήσεις.

09.05.10

Το βράδυ δεν πέρασε όπως το περίμενα.

Καινούρια διαλύματα άναψαν μέσα μου.

Είμαι τόσο πολύ σκάρτος τελικά ?

Κάνω κάτι λάθος ?

Τελικά όντος εγώ ήμουν πολύ λίγος ?

Δεν ξέρω.

Αυτά που συμβαίνουν καθημερινά,

Μου το επιβεβαιώνουν.


Stranger in a strange land

08.05.10

Σήμερα είμαι καλύτερα.

Πιστεύω πως έχω πάρει πιο πολλές απαντήσεις.

Γενικά έχω λιγότερα σύννεφα μέσα στο κεφάλι μου.

Αλλά το κακό είναι πως ακόμα

δεν έχει ξεσπάσει

η καταιγίδα.

Και αν δεν περάσει η καταιγίδα

δεν θα δω ουράνιο τόξο

Sunny day.

07.05.10

Σαπίζω και το νιώθω, μέρα με την μέρα σαπίζω.

Είμαι αναλώσιμος.

Πολύ αναλώσιμος

και αυτό με κάνει να σαπίζω

σιγά

σιγά

σιγά...

έχω αποδεχτεί την κατάσταση ?

ή απλά είμαι τόσο ανήμπορος να αντισταθώ ?


Θα βγω γεια καφέ.

Με τα ίδια πρόσωπα.

Αυτό δεν με στεναχωρεί.

Αλλά με κάνει να αισθάνομαι κολλημένος.

Στην ίδια κατάσταση.

Στην ίδια φάση.

Θέλω να προχωρήσω.

Στην επόμενη φάση.

Να σταματήσω να είμαι σταματημένος.


.................Μίλα μου

06.05.10

Όπως λέει και ένας αγαπημένος μου στίχος,


Όταν πέφτει η νύχτα

και σκεπάζει τον κόσμο.

Με το αδιαπέραστο σκότος.

Η ψύχρα σηκώνεται,

από το χώμα

και μολύνει τον αέρα.

Ξαφνικά...
...Η ζωή αποκτά ένα καινούριο νόημα.



Αυτοί οι στίχοι μου κρατάνε και απόψε συντροφιά.

Απόψε που πάλι κάτι κατάφερε να με μπερδέψει.

Μεγάλο μπέρδεμα η κάθε μας στιγμή.

Πολύ μεγάλο μπέρδεμα

και εγώ τόσο μικρός

για να το λύσω...

06.05.10

Φοβόμουν να τελειώσω κάτι.

Γιατί φοβάμαι την μοναξιά.

Αλλά συνήθως η μοναξιά με περιβάλει χωρίς να το καταλαβαίνω.

Ακόμα και με άλλα πρόσωπα γύρο μου αισθάνομαι μόνος.

Χάνομαι στις σκέψεις μου σε δευτερόλεπτα

Βρίσκω θαλπωρή σε αυτό που με φοβίζει ποιο πολύ.

Και τώρα που κατάφερα να σπάσω τα δεσμά,

Νιώθω χαμένος.

Μόνος για μια ζωή.

Για πάντα χαμένος.

Δεν ξέρω ποιο μονοπάτι πρέπει να ακολουθήσω.

Αλλά βλέπω και θετικά πράγματα.

Βλέπω καινούργιες φωτογραφίες στο άλμπουμ τις ζωής μου.


Ίσος να ήμουν λάθος. Αλλά ίσος και να μην ήμουν.

Αυτό δεν το ξέρω

ελπίζω να μάθω κάποια στιγμή





鷹 击 長 空